Jason Collins jest gejem. Jako pierwszy profesjonalny, nadal grajacy, amerykanski koszykarz NBA przyznal sie do swojego homoseksualizmu w formie listu napisanego w pierwszej osobie, zamieszczonego w dniu wczorajszym na lamach internetowego wydania magazynu Sports Illustrated.
Fajnie, tylko co mnie to k*rwa obchodzi?
Taka byla moja pierwsza mysl. Mysl, ktora jeszcze wczoraj chcialem zatrzymac zupelnie dla siebie, ale podziwiajac internetowa ekscytacje tym 'niezwykle waznym' wydarzeniem postanowie dzisiaj, ow mysl, nieco bardziej rozwinac. Dziwi mnie bowiem, a moze nawet nieco smieszy, cala podnieta deklaracja Collinsa. Niech sobie Jason bedzie kim chce i gdzie chce. Nie interesuje mnie to z kim sypia, ktora reka podciera tylek i ile lyzeczek cukru sypie do swojej kawy (chyba, ze dwa ostatnie maja jakis wplyw na to, ze udalo mu sie dostac do NBA, co w koncu wyjasniloby mi moje wlasne niepowodzenie i zarazem ulzyloby cierpieniu z tym zwiazanym). Podobnie jak nie chce sie nawet zastanawiac nad tym, dlaczego James Harden ma krzywe uzebienie, a Jeremy Lin skosne oczy. By wykazac absurd calej sytuacji brakuje mi tylko, by na lamach przeroznych sportowych portali Glen Davis przyznal sie, ze ma wade wymowy, Kenneth Faried, ze jest muzulmaninem, JR Smith, ze jest czarny, aRon Artest Metta World Peace, ze jest chory na glowe.
Z czego tu sie cieszyc, byc zadowolonym? Nie widze nic niezwyklego w przyznaniu sie do homoseksualizmu. Nie widze w tym nic na tyle fascynujacego, by kazdy celebryta-gej ladowal od razu na pierwszych stronach gazet. Kazde przyznanie sie do odmiennosci seksualnej jest w chwili obecnej unoszone do rangi czynu bohaterskiego, a odwazny sportowiec-pionier-atleta traktowany jak przyslowiowa swieta krowa, ktorej trzeba przyklaskiwac, zaznaczajac jakim to nie jest sie z jego zachowania i odmiennosci dumnym. A sprobuj powiedziec zle slowo, to jestes od razu homofobem. Bo przeciez najwazniejsza jest poprawnosc polityczna.
Ten blog NIE JEST poprawny politycznie.
Na podstawie wlasnych zyciowych doswiadczen i poznanych osob z odmienna orientacja seksualna (bylo ich sporo, nie mieszkam na wsi odgrodzony od ludzi) nie boje sie powiedziec, ze nie przepadamy za soba. Drazni mnie ich sposob bycia, gestykulacja, w wiekszosci przypadkow specyficzna wymowa, jakby nadal czuli trzonek w tylku, a takze nie potrafie zrozumiec jak facet moze nosic torbe przez ramie, bo zwyczajnie nie wydaje mi sie to komfortowe. Dopoki nie poznam osoby homoseksualnej, z ktora bede mogl wymienic poglady na interesujacy mnie temat i podczas konwersacji tej nie uwydatni sie jego samouwielbienie nad tym jaki to on nie jest odmienny i unikalny, nie bede mial o gejach dobrego zdania. Nie dlatego, bo po prostu sa gejami, tylko dlatego, ze ten specyficzny odsetek spoleczenstwa poki co w moim zyciu nie zalapal za wielu dodatnich punktow. Jestem osoba, dla ktorej pierwsze wrazenie robi kolosalne znaczenie. Jak rzucisz 'suchara' w pierwszym zdaniu zawierania znajomosci, zaczne sie zastanawiac, czy warto dalej z Toba gadac. A jak pojde na boisko i majaca problemy z kozlowaniem grupka, ktora obserwowalem jednym okiem rzucajac na kosz obok zaprosi mnie do gry, zwyczajnie podziekuje, bo nie widze sensu w takiej rozrywce. Cos jak w tej reklamie - 'pokaz mi buty, a powiem ci kim jestes'. Do tej pory w moim zyciu nie poznalem zadnego homoseksualisty w Jordanach.
Nie napietnuje w zaden sposob homoseksualistow, nie obrzucam ich kamieniami podczas marszu rownosci i nie wyzywam jak widze, gdy dwoch mezczyzn idzie za reke na ulicy (w myslach sie nie liczy, prawda?). Strasznie drazni mnie natomiast, gdy ow dwoch mezczyzn swoja odmiennosc probuje uniesc do rangi wyczynu wojennego, chelpiac sie nia niczym general po wygranej bitwie. Tak samo drazni mnie teraz zachowanie Collinsa. Homoseksualizm jest, byl i bedzie. Czas najwyzszy przestac o nim myslec w kategoriach czegos na tyle zajebistego, by oglaszanie bycia gejem bylo wydarzeniem wazniejszym od toczacych sie sporow politycznych, czy w przypadku Collinsa rozgrywek posezonowych National Basketball Association. Collins jest bardzo slabym koszykarzem. Na tyle slabym, ze rozwazanie na temat jego orientacji seksualnej nie powinno byc traktowane nawet na rowni z rywalizacja w najslabszej parze tegorocznych playoffs, jaka jest Indiana-Atlanta, ktora, mam wrazenie, i tak oglada wiecej osob, anizeli liczba fanatykow znajacych wszystkie zespoly, w ktorych podczas dotychczasowej kariery wystapil nasz bohater Jason Collins. Ja z pamieci wymienic nie potrafie.
Homoseksualizm ma byc traktowany na rowni, geje chca legalizacji swych zwiazkow i przyznawania im praw rodzicielskich. Dlaczego zatem nie mozemy pozostac przy tym, ze homoseksualizm po prostu jest i pozostawic go w sypialni zainteresowanych? Przez wszystkie szopki jak ta z Collinsem srodowisko homoseksualne podkresla jeszcze bardziej o swojej odmiennosci, oddzielajac sie od reszty spoleczenstwa coraz grubsza linia, stwarzajac problem z niczego. Ludzie sie nie lubia i beda nie lubic, a im wiecej o tym mowimy, tym wiecej oliwy podrzucamy pod ten ogien. Nie od dzis wiadomo, ze Rudy Gay nie mialby zycia w polskiej podstawowce. Problemem nie jest homoseksualizm, a sposob w jaki wszyscy sie z nim obchocha. Zlote jajko, o ktorym nie mozna powiedziec nic zlego. Chris Broussard ma prawo powiedziec, ze homoseksualizm jest niesluszny z jego religia, a Tim Hardaway ma prawo twierdzic, ze nie lubi geji i nie musi nikogo za to przepraszac. Ja tez wszystkich dotychczas spotkanych na swojej drodze geji nie lubie. A sobie i wszystkim majacym w dupie poprawnosc polityczna zycze, by w koncu ktorys z koszykarzy zaprzestal uprawiany 'leasing', porzucil ligowa latke bycia grzecznym chlopcem i wyszedl z szeregu mowiac otwarcie, ze mimo tego jak zostal wychowany (czy w kosciele, czy na dzielni) nie widzi problemu z przebywaniem z gejem w jednej szatni, ale nie musi wszystkich lubic, ani byc dumnym z tego, ze Jason Collins jest inny niz 97,2% spoleczenstwa z fujarka.
Odwracajac ostatnia liczbe dostajemy 2,8% mezczyzn, ktorzy wedlug badan przeprowadzonych w krajach zachodnich deklaruje orientacje homoseksualna. Zalozmy, ze kazdy z 30 klubow NBA posiada 15-osobowy sklad. Daje nam to 450 osob zarabiajacych na zycie w ten sposob. 2,8% z tej sumy to 12,6. Tyle statystycznie geji biega po parkietach NBA. Mniej niz polowa osoby na jedna druzyne. Co w tym zabawnego? Wszyscy mowia, ze Jason Collins otworzyl droge innym, czas by ujawnili sie pozostali. Przepraszam, jacy pozostali? Publiczne ogloszenie odmiennosci seksualnej tych dwunastu chlopakow naprawde zrobi na kimkolwiek jakakolwiek roznice? Mysle, ze wiecej osob w NBA ma problemy z nadwaga, a mimo, iz w niektorych kregach osoby przy tuszy potrafia byc bardziej napietnowane od geji (bo przeciez nie da sie tego ukryc co nie? znasz to, do teraz wolasz na kumpla 'Paczek') nikt nie idzie do ESPN z rewelacyjna nowina 'Jestem Grubasem'... Wiem, przyklad totalnie absurdalny (a moze nie do konca? niektorzy nadwagi tez nie wybieraja...), ale majacy na celu ukazanie, jak niewielkim problemem powinno byc to, czy Jason Collins jest gejem. A moze jest gejem i ma nadwage... o zgrozo!
2,8% mezczyzn. Obejrzalem ostatnio film. Wystapilo w nim 20 aktorow, o ktorych mozna bylo cos powiedziec. Przy czym tylko 2 kobiety. Jeden z bohaterow okazal sie na koncu gejem, ktorego to odmiennosc seksualna zawazyla na losach calego filmu. Statystycznie nie powinno go wogole tam byc. Do czego daze? Otoz denerwuje mnie, ze ogladajac film, sluchajac radia, czytajac ksiazke, czy jak sie okazuje fascynujac sie koszykowka nie idzie ostatnio uniknac faworyzowania spoleczenstwa homoseksualistow, chwalebnego wyslawiania ich odmiennosci decydujacej o losach calego filmu, czy przecierajacej szlaki dla pozostalej grupy czynnych sportowcow, ktorych statystycznie wcale nie ma tak wielu. Podkreslam slowo statystycznie, bo w czasach gdy slynny system E-Y-E juz dawno zostal wyparty z arsenalu skautow koszykarskich przez zaawansowane tabelki, uznaje to co statystyczne za najblizsze prawdy. A jesli na sile szukajac argumentow masz zamiar uznac, ze nie wszyscy ankietowani wykazali sie odwaga anonimowego przyznania sie do swej odmiennosci seksualnej to juz nie moj problem.
Konczac ten marny wyklad na temat mojego stosunku do deklaracji malo znanego koszykarza, ktory najprawdopodobniej nie znajdzie zatrudnienia w przyszlym sezonie w NBA dlatego, ze jest juz zwyczajnie na to za slaby, zacytuje mojego kolege Adiego P., ktory nauczony przez starszych znajomych, kazda niefortunna, niekorzystna, nieszczesliwa, czy malo znaczaca sytuacje w swoim zyciu kwitowal byl jakze bardzo przy tej okazji pasujacym haslem: 'Ale pedał!'.
Fajnie, tylko co mnie to k*rwa obchodzi?
Taka byla moja pierwsza mysl. Mysl, ktora jeszcze wczoraj chcialem zatrzymac zupelnie dla siebie, ale podziwiajac internetowa ekscytacje tym 'niezwykle waznym' wydarzeniem postanowie dzisiaj, ow mysl, nieco bardziej rozwinac. Dziwi mnie bowiem, a moze nawet nieco smieszy, cala podnieta deklaracja Collinsa. Niech sobie Jason bedzie kim chce i gdzie chce. Nie interesuje mnie to z kim sypia, ktora reka podciera tylek i ile lyzeczek cukru sypie do swojej kawy (chyba, ze dwa ostatnie maja jakis wplyw na to, ze udalo mu sie dostac do NBA, co w koncu wyjasniloby mi moje wlasne niepowodzenie i zarazem ulzyloby cierpieniu z tym zwiazanym). Podobnie jak nie chce sie nawet zastanawiac nad tym, dlaczego James Harden ma krzywe uzebienie, a Jeremy Lin skosne oczy. By wykazac absurd calej sytuacji brakuje mi tylko, by na lamach przeroznych sportowych portali Glen Davis przyznal sie, ze ma wade wymowy, Kenneth Faried, ze jest muzulmaninem, JR Smith, ze jest czarny, a
Z czego tu sie cieszyc, byc zadowolonym? Nie widze nic niezwyklego w przyznaniu sie do homoseksualizmu. Nie widze w tym nic na tyle fascynujacego, by kazdy celebryta-gej ladowal od razu na pierwszych stronach gazet. Kazde przyznanie sie do odmiennosci seksualnej jest w chwili obecnej unoszone do rangi czynu bohaterskiego, a odwazny sportowiec-pionier-atleta traktowany jak przyslowiowa swieta krowa, ktorej trzeba przyklaskiwac, zaznaczajac jakim to nie jest sie z jego zachowania i odmiennosci dumnym. A sprobuj powiedziec zle slowo, to jestes od razu homofobem. Bo przeciez najwazniejsza jest poprawnosc polityczna.
Ten blog NIE JEST poprawny politycznie.
Na podstawie wlasnych zyciowych doswiadczen i poznanych osob z odmienna orientacja seksualna (bylo ich sporo, nie mieszkam na wsi odgrodzony od ludzi) nie boje sie powiedziec, ze nie przepadamy za soba. Drazni mnie ich sposob bycia, gestykulacja, w wiekszosci przypadkow specyficzna wymowa, jakby nadal czuli trzonek w tylku, a takze nie potrafie zrozumiec jak facet moze nosic torbe przez ramie, bo zwyczajnie nie wydaje mi sie to komfortowe. Dopoki nie poznam osoby homoseksualnej, z ktora bede mogl wymienic poglady na interesujacy mnie temat i podczas konwersacji tej nie uwydatni sie jego samouwielbienie nad tym jaki to on nie jest odmienny i unikalny, nie bede mial o gejach dobrego zdania. Nie dlatego, bo po prostu sa gejami, tylko dlatego, ze ten specyficzny odsetek spoleczenstwa poki co w moim zyciu nie zalapal za wielu dodatnich punktow. Jestem osoba, dla ktorej pierwsze wrazenie robi kolosalne znaczenie. Jak rzucisz 'suchara' w pierwszym zdaniu zawierania znajomosci, zaczne sie zastanawiac, czy warto dalej z Toba gadac. A jak pojde na boisko i majaca problemy z kozlowaniem grupka, ktora obserwowalem jednym okiem rzucajac na kosz obok zaprosi mnie do gry, zwyczajnie podziekuje, bo nie widze sensu w takiej rozrywce. Cos jak w tej reklamie - 'pokaz mi buty, a powiem ci kim jestes'. Do tej pory w moim zyciu nie poznalem zadnego homoseksualisty w Jordanach.
Nie napietnuje w zaden sposob homoseksualistow, nie obrzucam ich kamieniami podczas marszu rownosci i nie wyzywam jak widze, gdy dwoch mezczyzn idzie za reke na ulicy (w myslach sie nie liczy, prawda?). Strasznie drazni mnie natomiast, gdy ow dwoch mezczyzn swoja odmiennosc probuje uniesc do rangi wyczynu wojennego, chelpiac sie nia niczym general po wygranej bitwie. Tak samo drazni mnie teraz zachowanie Collinsa. Homoseksualizm jest, byl i bedzie. Czas najwyzszy przestac o nim myslec w kategoriach czegos na tyle zajebistego, by oglaszanie bycia gejem bylo wydarzeniem wazniejszym od toczacych sie sporow politycznych, czy w przypadku Collinsa rozgrywek posezonowych National Basketball Association. Collins jest bardzo slabym koszykarzem. Na tyle slabym, ze rozwazanie na temat jego orientacji seksualnej nie powinno byc traktowane nawet na rowni z rywalizacja w najslabszej parze tegorocznych playoffs, jaka jest Indiana-Atlanta, ktora, mam wrazenie, i tak oglada wiecej osob, anizeli liczba fanatykow znajacych wszystkie zespoly, w ktorych podczas dotychczasowej kariery wystapil nasz bohater Jason Collins. Ja z pamieci wymienic nie potrafie.
Homoseksualizm ma byc traktowany na rowni, geje chca legalizacji swych zwiazkow i przyznawania im praw rodzicielskich. Dlaczego zatem nie mozemy pozostac przy tym, ze homoseksualizm po prostu jest i pozostawic go w sypialni zainteresowanych? Przez wszystkie szopki jak ta z Collinsem srodowisko homoseksualne podkresla jeszcze bardziej o swojej odmiennosci, oddzielajac sie od reszty spoleczenstwa coraz grubsza linia, stwarzajac problem z niczego. Ludzie sie nie lubia i beda nie lubic, a im wiecej o tym mowimy, tym wiecej oliwy podrzucamy pod ten ogien. Nie od dzis wiadomo, ze Rudy Gay nie mialby zycia w polskiej podstawowce. Problemem nie jest homoseksualizm, a sposob w jaki wszyscy sie z nim obchocha. Zlote jajko, o ktorym nie mozna powiedziec nic zlego. Chris Broussard ma prawo powiedziec, ze homoseksualizm jest niesluszny z jego religia, a Tim Hardaway ma prawo twierdzic, ze nie lubi geji i nie musi nikogo za to przepraszac. Ja tez wszystkich dotychczas spotkanych na swojej drodze geji nie lubie. A sobie i wszystkim majacym w dupie poprawnosc polityczna zycze, by w koncu ktorys z koszykarzy zaprzestal uprawiany 'leasing', porzucil ligowa latke bycia grzecznym chlopcem i wyszedl z szeregu mowiac otwarcie, ze mimo tego jak zostal wychowany (czy w kosciele, czy na dzielni) nie widzi problemu z przebywaniem z gejem w jednej szatni, ale nie musi wszystkich lubic, ani byc dumnym z tego, ze Jason Collins jest inny niz 97,2% spoleczenstwa z fujarka.
Odwracajac ostatnia liczbe dostajemy 2,8% mezczyzn, ktorzy wedlug badan przeprowadzonych w krajach zachodnich deklaruje orientacje homoseksualna. Zalozmy, ze kazdy z 30 klubow NBA posiada 15-osobowy sklad. Daje nam to 450 osob zarabiajacych na zycie w ten sposob. 2,8% z tej sumy to 12,6. Tyle statystycznie geji biega po parkietach NBA. Mniej niz polowa osoby na jedna druzyne. Co w tym zabawnego? Wszyscy mowia, ze Jason Collins otworzyl droge innym, czas by ujawnili sie pozostali. Przepraszam, jacy pozostali? Publiczne ogloszenie odmiennosci seksualnej tych dwunastu chlopakow naprawde zrobi na kimkolwiek jakakolwiek roznice? Mysle, ze wiecej osob w NBA ma problemy z nadwaga, a mimo, iz w niektorych kregach osoby przy tuszy potrafia byc bardziej napietnowane od geji (bo przeciez nie da sie tego ukryc co nie? znasz to, do teraz wolasz na kumpla 'Paczek') nikt nie idzie do ESPN z rewelacyjna nowina 'Jestem Grubasem'... Wiem, przyklad totalnie absurdalny (a moze nie do konca? niektorzy nadwagi tez nie wybieraja...), ale majacy na celu ukazanie, jak niewielkim problemem powinno byc to, czy Jason Collins jest gejem. A moze jest gejem i ma nadwage... o zgrozo!
2,8% mezczyzn. Obejrzalem ostatnio film. Wystapilo w nim 20 aktorow, o ktorych mozna bylo cos powiedziec. Przy czym tylko 2 kobiety. Jeden z bohaterow okazal sie na koncu gejem, ktorego to odmiennosc seksualna zawazyla na losach calego filmu. Statystycznie nie powinno go wogole tam byc. Do czego daze? Otoz denerwuje mnie, ze ogladajac film, sluchajac radia, czytajac ksiazke, czy jak sie okazuje fascynujac sie koszykowka nie idzie ostatnio uniknac faworyzowania spoleczenstwa homoseksualistow, chwalebnego wyslawiania ich odmiennosci decydujacej o losach calego filmu, czy przecierajacej szlaki dla pozostalej grupy czynnych sportowcow, ktorych statystycznie wcale nie ma tak wielu. Podkreslam slowo statystycznie, bo w czasach gdy slynny system E-Y-E juz dawno zostal wyparty z arsenalu skautow koszykarskich przez zaawansowane tabelki, uznaje to co statystyczne za najblizsze prawdy. A jesli na sile szukajac argumentow masz zamiar uznac, ze nie wszyscy ankietowani wykazali sie odwaga anonimowego przyznania sie do swej odmiennosci seksualnej to juz nie moj problem.
Konczac ten marny wyklad na temat mojego stosunku do deklaracji malo znanego koszykarza, ktory najprawdopodobniej nie znajdzie zatrudnienia w przyszlym sezonie w NBA dlatego, ze jest juz zwyczajnie na to za slaby, zacytuje mojego kolege Adiego P., ktory nauczony przez starszych znajomych, kazda niefortunna, niekorzystna, nieszczesliwa, czy malo znaczaca sytuacje w swoim zyciu kwitowal byl jakze bardzo przy tej okazji pasujacym haslem: 'Ale pedał!'.
1 komentarze: